Afgelopen zomervakantie ben ik op vakantie geweest naar Mongolië. Ik had mijn vakantie zo gepland dat deze in ieder geval samen viel met het Nadaam Festival in Mongolië. Dit wordt ieder jaar op 11 en 12 juli gehouden.Het Nadaam kan je het beste een beetje vergelijken met een soort Olympische Spelen voor Mongolië.
Tijdens het Nadaam worden er 3 sporten bedreven. Boogschieten, worstelen en paardenracen. Het Nadaam wordt groots gevierd in de hoofdstad maar er zijn ook veel plaatselijke Nadaams op verschillende plaatsen in het land. Ik ben in Ulaan Bataar de hoofdstad geweest.
Zelf was ik vooral geïnteresseerd in 2 van de 3 sporten. De paardenraces omdat ik zelf jaren gereden heb. Ik had begrepen dat de races heel spectaculair kunnen zijn vooral door hun massalitiet. (500 paarden in 1 race)
En natuurlijk wou ik graag het boogschieten zien. Ik was vooral heel nieuwsgierig hoe ze daar de boog trekken. Zelf schiet ik met een ruiterboog naar Hun model. Deze is enigszins verwant aan de Mongoolse boog. En wat ik wel al wist was dat je die dus eigenlijk niet met 3 vingers hoort te trekken. Maar hoe dan wel??
Daar kwamen we op dag 2 van het Nadaam Festival achter. Toen wij ‘s ochtends gingen kijken waren ze nog aan het inschieten.
Het boogschieten daar verschilt wel van wat wij hier doen. De mannen schieten op een afstand van 75 meter, de vrouwen 65, bij de jeugd schieten de meisjes op een afstand van leeftijd x 3 meter en de jongens leeftijd x 4 meter. Ze schieten daar op een soort rieten kokertjes die op de grond staan. Naast de kokertjes staan mensen die met allerlei gebaren aangeven hoe de pijl terecht is gekomen. Het gaat erom dat de rode kokers in het centrum worden geraakt. Een pijl mag eventueel ook over de grond doorketsen. De boog wordt gespannen met het topje van de duim en de wijsvinger gaat over de nagel van de duim. Dit heb ik me uiteindelijk laten voordoen voor een Mongoolse vrouw die stond in te schieten. Vanaf waar ik stond was het niet goed te zien. Het ankeren doen ze meestal met de pijl op het gezicht in plaats van met de hand.
Ook zag ik verschillende mensen met pen streepjes zetten op hun booghand. Ik neem aan dat ze die streepje gebruikten om mee te richten aangezien soms de streepjes weer werden weggeveegd na een paar schoten en er een nieuw streepje werd gezet. Soort primitief vizier dus.
Verder heb ik me erg verbaasd over het lef van sommige vrouwen. Die begonnen met inschieten terwijl de mannen nog bezig waren en gingen daarbij dus 10 meter voor de mannen staan die ook aan het schieten waren. Nu wordt er wel enigszins omhoog geschoten om de afstand te halen, maar toch… Zou er zelf niet graag staan.
Okay, daar naast die kokertjes sta je ook niet altijd veilig. Zoals ik begreep van een reisgenoot die zag dat iemand toch even opzij moest springen anders had hij de pijl op z’n voet gekregen. Nu zit er wel geen ijzeren punt aan zo’n pijl, maar een soort schijnrubber punt zover ik kon zien. Maar een pijl kan toch hard aankomen.
Helaas heb ik tijdens mijn verdere reis niet zoveel meer gezien van het boogschieten daar. Paardrijden en worstelen zie je meer .
En nu voor mij de grote uitdaging om mezelf aan te leren mijn boog op z’n Mongools te trekken. Ik heb al een poging gedaan en ben er achter gekomen dat er nog veel te leren is.
